Δευτέρα και Τρίτη 26 και 27
Νοεμβρίου στις 9 μμ
στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» ένα διήμερο αφιερωμένο στα 150 χρόνια από την
γέννηση του Νικόλαου Λάσκαρη,
του πατέρα της Ιστορίας του Νεοελληνικού Θεάτρου και θεμελιωτή της θεατρικής
επιστήμης. Διοργάνωση του περιοδικού «Τόπος Θεάτρου», που παράλληλα
παρουσιάζει και το καινούργιο πολλαπλό του τεύχος. Συμμετέχουν με ομιλίες τους πολλοί
καθηγητές θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου, κριτικοί, συγγραφείς και πολλοί
άνθρωποι του θεάτρου. Ως επιδόρπιο θα παρουσιαστή και η μονόπρακτη κωμωδία του
Λάσκαρη «Η Παληόγλωσσα»
 |
Δήμητρα Διαμαντοπούλου, Κυριάκος Ψαρράκος, Βικτώρια Ταγαρά και Ειρήνη Κατσαρού σε μια σκηνή από την κωμωδία του Λάσκαρη "Παληόγλωσσα". Φωτογραφία Μαρίας Ζαχαρογιάννη |
Συνεπαρμένοι από τα παρόντα, απομακρυνόμαστε ασυναίσθητα από το
παρελθόν του θεάτρου μας, ένα παρελθόν στο οποίο χρωστάμε την σημερινή μας
εξέλιξη, σημαντική από πολλές απόψεις,
με όσες αφοριστικές επικρίσεις κι αν συχνά πυκνά την στολίζουμε. Στην περίπτωση
του Νικόλαου Λάσκαρη ωστόσο, όλα, θετικά και αρνητικά της εποχής μας παίρνουν
διαφορετικές διαστάσεις. Άνθρωποι και έργα, εξελίξεις, ακμές και παρακμές,
μοντερνισμοί και μεταμοντερνισμοί, θεωρίες και πράξεις σε σύγκριση με την πραγματική και την συμβολική παρουσία
εκείνου στην αφετηρία της θεατρικής μας πορείας αποκτούν άλλες σημασίες και
διαφορετικές διαστάσεις. Το ελληνικό θέατρο συνέρχεται το 1818 από την κωματώδη
κατάσταση τεσσάρων αιώνων κι αυτό είναι
ένα γεγονός που απέχει μόνο 50 χρόνια απ’ τη γέννηση του Λάσκαρη. Η τακτική
θεατρική ζωή, παραστάσεις σε συνεχή ακολουθία,
απέχει μόνο οκτώ χρόνια. Όταν ο Λάσκαρης δηλαδή ενηλικιώνεται όλη η
γενιά των σκαπανέων βρίσκεται γύρω του και οι εντυπώσεις των προδρομικών
παραστάσεων αντηχούν ευδιάκριτα στο περιβάλλον του. Τι μοναδική συγκυρία για
έναν ιστορικό να βρίσκεται τόσο κοντά στις πηγές και να και να αντλεί τις μαρτυρίες από αυτούς που παρήγαγαν την ιστορία και
πρωταγωνίστησαν στα μυθοποιημένα περιστατικά !
Όλα αυτά όχι μόνο τον ενέπνευσαν αλλά τον συνεπήραν και τον γοήτευσαν.
Μελετώντας την περίπτωση του Λάσκαρη αγγίζουμε το βαθύτερο συναισθηματικό
κίνητρο του ερευνητή, την μέθη της ανακάλυψης και την αγωνία της καταγραφής,
της διατήρησης και του συμπεράσματος. Το υπαρξιακό σύμπτωμα της αναζήτησης, της
εξερεύνησης, της σύνδεσης των δεδομένων, των εποχών, της ιστορίας. Γνωρίζουμε
επιστημονικές ευσυνειδησίες των μεταγενέστερων, τις φιλολογικές επιμονές και
λεπτομερειακές αναδιφήσεις, στην περίπτωση του Λάσκαρη ωστόσο διακρίνουμε και
το κρυμμένο πρωτοκύτταρο της προσδοκίας και της συγκίνησης του ιστορικού.
Το σπουδαίο δεν είναι που
διακρίνουμε εν σπέρματι την πρωταρχική μορφή της θεατρικής επιστήμης, με τα άλλα
έργα που συνοδεύουν την ιστορία του,
είναι πως η προσωπικότητα του Λάσκαρη είναι πλουτισμένη και με την πρακτική
εμπειρία κι απ’ αυτήν ξεκινάει το ενδιαφέρον του για την ιστορία και τις άλλες
θεωρητικές της πλευρές. Ξεκινάει από μεταφράσεις θεατρικών έργων, συγγράφει
δικά του ψαύοντας έτσι τα δομικά μυστικά της θεατρικής πράξης. Με το πλημμυρικό
δραματουργικό του έργο αναδεικνύεται σαν ο πολυγραφότερος θεατρικός συγγραφέας
με όλο το μεταφραστικό και το παντοειδές
συγγραφικό του να έχει γνωρίσει πάντα την σκηνική του δικαίωση. Αυτά
αναδεικνύουν τον Νικόλαο Λάσκαρη μοναδικό στην ιστορία του θεάτρου μας και το
αφιέρωμα του περιοδικού μας στην επέτειο των 150 χρόνων από την γέννηση του, ηθικό χρέος μέγα εκ
μέρους όλης της θεατρική κοινότητας. Το ενδιαφέρον για την επέτειο και πιο
ειδικά για τη ζωή και το έργο του θεατρικού μας προγόνου αποτελεί δείγμα
ακριβές και αλάθητο για την ουσιαστική συνείδηση και γνώση της θεατρικής μας
ταυτότητας κοντολογίς στο σεβασμό στο θεατρικό μας παρελθόν δηλαδή
ακριβολογώντας τις ρίζες του καθενός μας,
είτε δάσκαλος του θεάτρου είναι , είτε μαθητής και λειτουργός του, είτε ένας απλός πιστός του.
Γ. Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου