Τετάρτη 21 Αυγούστου 2019

Ξαφνική και άδικη επίθεση


Ανάρτηση διευκρινιστική και αναγκαία !

Η ξαφνική και άδικη επίθεση που δέχθηκα από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, είναι περισσότερο αποτέλεσμα κακόβουλων εισηγήσεων κοντινού του προσώπου, παρά παρανοήσεων που μπορεί να προκάλεσε στον ίδιο η πρωτοβουλία της δημιουργίας του «Ομίλου Φίλων Θεατρικού Μουσείου».



Μια αποσαφηνιστική παράγραφος απαιτείται όχι προς τον επιστολογράφο, που ασφαλώς δεν του την οφείλω, αλλά προς όλους εκείνους που πιθανόν να επηρεάστηκαν από τις κατηγορίες και τους υπαινιγμούς που εκτόξευσε ο γνωστός στον θεατρικό κόσμο κριτικός και μεταφραστής. Ο «Όμιλος Φίλων Θεατρικού Μουσείου», όπως έχει διακηρυχθεί σε κάθε κατεύθυνση είναι προς το παρόν μια άτυπη συλλογική ιδιωτική συνάντηση που προτίθεται να αναλάβει πρωτοβουλίες για την λειτουργία θεατρικού Μουσείου στη χώρα μας (πατρίδα του θεάτρου) και για άλλες παράλληλες συναφείς δραστηριότητες. Καμιά πρόθεση, απολύτως καμιά, δεν διατηρεί  ο υπό σύσταση Όμιλος ούτε να συσχετιστεί, ούτε αναμιχθεί, ούτε και να ελέγξει το διοικητικό συμβούλιο του καταργημένου επί οκτώ χρόνια Θεατρικού Μουσείου, του οποίου ο αποστολέας της επιστολής εξακολουθεί να είναι πρόεδρος.




Μια παράγραφο ακόμα, ως προσωπική απορία. Το διάστημα οκτώ χρόνων ασφαλώς δεν είναι ένα διάστημα μικρό, αντίθετα θα το έλεγα ένα διάστημα πολύ μεγάλο. Προκαλεί συνεπώς κατάπληξη και όχι απλή απορία πως ο υπεύθυνος πρόεδρος και απόλυτος διευθυντής του Μουσείου δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει ένα ποσό ώστε να καλύψει το χρέος που είχε δημιουργήσει η διοίκηση και λειτουργία του Μουσείου και το άφησε να διογκώνεται και να γίνεται ολοένα και δυσχερέστερη η αντιμετώπισή του; Πως δεν επινόησε ή μηχανεύθηκε ή εμπνεύσθηκε τρόπο ή τρόπους να συγκεντρώσει χρήματα; Θα μπορούσε να συμβουλευθεί ειδικούς επί του θέματος, συμβούλους ή μάνατζερ, ιδιώτες ή σχετικές εταιρείες που θα του υποδείκνυαν διοργανώσεις, συναυλίες, παραστάσεις, εκδόσεις, σεμινάρια, εκθέσεις θεματικές σε ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Εκθέσεις κοστουμιών αρχαίου δράματος, ας πούμε, ή εκθέσεις σκηνογραφιών, «ευεργετικές» για το Μουσείο, ώστε να συγκεντρωθούν ποσά μικρά ή μεγάλα για την αντιμετώπιση των επιτακτικών αναγκών. Φαντάζεστε αν επί οκτώ χρόνια είχε αναπτυχθεί μια τέτοια δραστηριότητα τι θαυμάσια αποτελέσματα θα απολαμβάναμε σήμερα, αντί να θρηνολογούμε το νεκρό ή έστω ημιθανές μουσείο;




Αν κάποιος θέλει να σώσει το Μουσείο για το οποίο έχει την μεγάλη απόλυτη ηθική ευθύνη και τυρόπιτες θα μπορούσε να πουλάει στον κήπο του απ’ έξω για να κρατηθεί ανοιχτό το Μουσείο. Ο Σιδέρης θα το έκανε ! Δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά ο σημερινός του πρόεδρος, αλλά και τίποτα άλλο, στρεφόμενος αποκλειστικά ως μονολιθικός και αμετακίνητος άρχοντας, προς το κράτος το οποίο του δηλώνει κατηγορηματικά σε όλες του τις προσφυγές πως χρήματα δεν δικαιούται να πάρει διότι δεν είναι πρόσωπο δημοσίου δικαίου αλλά μια ιδιωτική επιχείρηση. Να σημειωθεί εδώ πως δυο υπουργοί του πρότειναν το Θεατρικό Μουσείο να μετατραπεί σε «Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου» και να αναλάβει το κράτος τις οικονομικές του ευθύνες αλλά ο κ. πρόεδρος για δικούς του λόγους το απέρριψε. Προφανώς πιστεύοντας στην προσωπική του επιβολή.


Μια τρίτη παράγραφο τελευταία. Καμιά εκατοστή άτομα, για διάφορους λόγους ο καθένας, από απερισκεψία ωστόσο οι περισσότεροι, έσπευσαν να επικροτήσουν τα ανόητα και ασυνάρτητα, αναληθή και συκοφαντικά παράλληλα, που διαλαμβάνονται στην επιστολή Γεωργουσόπουλου. Ας συνειδητοποιήσουν πως με την ανεύθυνη ενέργειά τους γίνονται συνυπεύθυνοι στην κατάργηση και ενταφιασμό του περιεχομένου του Θεατρικού Μουσείου που είναι περιουσία του ελληνικού λαού και διαθήκες των θεατρικών μας προγόνων. Κι ακόμα μια ανθρωπιστική ευθύνη. Είναι αυτονόητο και φανερό πως ο πρόεδρος του Μουσείου ως άνθρωπος περνάει δυσκολίες και υφίσταται πιέσεις, πως δεν είναι πια σε ηλικία παρόμοιων αντοχών αλλά και η υγεία του δεν είναι όπως πριν από δεκαπέντε χρόνια.  Ας συνδράμουν λοιπόν όπως μπορούν να τον απαλλάξουν απ’ αυτό το βάσανο που περνά μιας και, όπως ο ίδιος αναγνωρίζει στην αρχή της επιστολής του, στερείται τη σύγχρονη γνώση και συνεπώς εξ αυτής της αιτίας και την σκέψη να αντιμετωπίσει τα δεινά που διέρχεται.


Δυο λόγια πριν να ολοκληρώσω την παρούσα. Ο «Όμιλος Φίλων Θεατρικού Μουσείου» δεν εναντιώνεται ούτε διαψεύδει τις ενέργειες του ΔΣ του Μουσείου και άλλωστε δεν έχει τρόπο να τις πληροφορείται παρά μόνο από όσα ακούγονται ή δημοσιεύονται. Και εξάλλου τόσο ο υπογραφόμενος όσο και ο Όμιλος δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να ενημερώνουμε τον πρόεδρο και το ΔΣ για τις κινήσεις και τις δραστηριότητές μας, εκτός φυσικά αν μας ζητηθεί. Κι ακόμα πως είναι απολύτως αναληθές και παραπλανητικό πως το Μουσείο ανοίγει όποτε του ζητηθεί. 

Είναι κλειδωμένο ερμητικά και όσα γράφονται στην επιστολή πως καθαρίζεται και αερίζεται είναι πελώριο ψέμα. Στα οκτώ χρόνια καθαρίστηκε και απεντομώθηκε μόνο μία φορά, επί Κονιόρδου  και όχι απολύτως και συστηματικά και άνοιξε μόνο τρεις φορές εκ των οποίων η πρόσφατη ήταν κατ’ απαίτηση του Δημάρχου  Αθηναίων που έχει την κυριότητα του ακινήτου.                                                                                            

Για το περιοδικό «Τόπος Θεάτρου»

Γιώργος Χατζηδάκης