Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως με την έναρξη της φετινής φθινοπωρινής θεατρικής περιόδου το θέατρο μας μπαίνει στην τρίτη δεκαετία του 21 αιώνα με αδιευκρίνιστες και αόριστες φιλοδοξίες, προσδοκίες, ανησυχίες και επιφυλάξεις. Το βέβαιο είναι πως ανοιγόμαστε σε μια ανεξερεύνητη περιοχή και σε έναν κόσμο ταραγμένο και ανασφαλή.
Τα δυο Συνέδρια των θεωρητικών που προηγήθηκαν, με όση ανταπόκριση κι αν ευτύχησαν να πετύχουν, προσδοκούν και φαίνεται πως θα επιδιώξουν κάποιου είδους επαναπροσδιορισμό του θεάτρου, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Ασφαλώς ο όρος δεν αφορά την θεατρική επιστήμη αυτή καθ' αυτή ( διότι τι επαναπροσδιορισμό μπορεί να επιδιώκει και να ελπίζει, ενώ γίνεται φανερό πως το περιεχόμενο της είναι θεματικά εξαντλημένο, δηλαδή η ύλη της είναι πολύ κοντά σε αδιέξοδο ).
Συνεπώς ο αναφερόμενος επαναπροσδιορισμός αφορά αποκλειστικά την πράξη, δηλαδή την δραματουργία και την σκηνική της πραγμάτωση. Τώρα τι είδους επαναπροσδιορισμό αποβλέπουν οι θεωρητικοί για τους καλφάδες της σκηνικής τέχνης, τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες, μόνο απορίες μπορεί να προκαλεί, ενδεχομένως και ανησυχίες.
Αν μπορώ να έχω μια γνώμη πάνω σ' αυτό ακριβώς το σημείο και το πρόβλημα της προοπτικής ως επαναπροδιορισμό, θα έβλεπα μια προσέγγιση της θεωρίας και της πράξης, μια μορφωτική συνύφανση, ένα συνδυασμό που θα εγγυάται με την απόλυτη ελευθερία της έκφρασης του ηθοποιού, την αποδέσμευση του από ακρότητες των επιδειξιομανών, μια σύνθεση που ωστόσο έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται με ιδιωτικές πρωτοβουλίες και που θα πρέπει να συστηματοποιηθεί και να γενικευθεί.
Με επέτειο αναλαμβάνει και ο Γιάννης Μόσχος την διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου. 200 χρόνια από το ανεπίσημο ξεκίνημα του και 90 χρόνια από την λειτουργία του Εθνικού. Ο συγκεκριμένος, - αυτό αξίζει να σημειωθεί, - έχει γαλουχηθεί και από τις δυο ποτίστρες, και απ ' αυτόν ενδεχομένως θα περιμένουμε να δούμε τις εφαρμογές του ασαφούς έννοιας του επαναπροσδιορισμού.
