Θ α ν ά σ η ς Α υ γ ε ρ ι ν ό ς

 Φασισμός σε τηλεοπτικό κανάλι.

Τι έγινε ο Θανάσης Αυγερινός , πολεμικός ανταποκριτής στο ουκρανικό μέτωπα με τις αντικειμενικότερες ανταποκρίσεις κα τα πάντα τεκμηριωμένα ρεπορτάζ που τον βλέπαμε να ξεχωρίζει στο κεντρικό δελτίο του OPEN απ' όλους του συναδέλφους του που τους έχει διαβρώσει η φιλοδυτική προπαγάνδα. Θα τον αναζητήσω στη σελίδα του και θα τον ψάξω και σ΄ άλλα κανάλια η μήπως σε ανεξάρτητα πρακτορεία. Σας βεβαιώνω κατηγορηματικά πως ποτέ δεν τον άκουσα να μεροληπτεί υπέρ των Ρώσων αλλά α' την περιορισμένη του συμμετοχή στο δελτίο έβλεπες την πραγματικότητα να λάμπει.

Η ρήξη με τους "συναδέλφους" προήλθε από τον γερμανόφιλο Παντελή Βαλασσόπουλου, ανταποκριτή του καναλιού στο Βερολίνο, την εστία του ναζισμού, που αιματοκύλησε την Ευρώπη πριν από μόλις 70 χρόνια και υποστηρίκτρια σήμερα της δημοκρατίας και αρχόντισσας του ΝΑΤΟ.

Ένταση επικράτησε στον «αέρα» του Open TV και κατά τη διάρκεια της πρωινής ενημερωτικής εκπομπής «Ωρα Ελλάδος». Στο πάνελ φιλοξενήθηκαν μέσω skype οι ανταποκριτές του «Ανοιχτού Καναλιού» σε Μόσχα και Βερολίνο, Θανάσης Αυγερινός και Παντελής Βαλασόπουλος, αντίστοιχα. Σε μια συζήτηση που εξελισσόταν γύρω από τα τεκταινόμενα στον πόλεμο της Ουκρανίας, ο Θανάσης Αυγερινός μετέδιδε τα στοιχεία του ρεπορτάζ του με τον ανταποκριτή από το Βερολίνο να προσπαθεί να αντικρούσει κάποια από τα λεγόμενά του.

«Η Μόσχα λέει ότι οι Ευρωπαίοι δεν κατάφεραν ούτε μία φορά το Κίεβο να το πείσουν να υποχωρήσει και σε ό,τι αφορά στην Μαριούπολη και τους ανθρωπιστικούς διαδρόμους, οι μαρτυρίες των κατοίκων λένε ότι δεν τους αφήνουν να βγουν από την πόλη το εθνικιστικό τάγμα του Αζόφ. Θα προκαλέσω όποιον έχει μία μαρτυρία έστω να καταγγείλει κάτι διαφορετικό» είπε ο Αυγερινός.

Σε μέσο ανεξάρτητο όμως όχι ρωσικό, λέει ο Βαλασόπουλος, και προσθέτει, απαγορεύεται στα ρωσικά Μέσα, είναι ελεγχόμενα τα πράγματα.

Ο Αυγερινός στη συνέχεια είπε: «Οσοι γνωρίζουν τι εστί τάγματα Αζόφ και τι έχουν τραβήξει οι άνθρωποι από την κατάληψη της Μαριούπολης εδώ και χρόνια. Τα τάγματα του Αζόφ δεν υπακούν πλέον στο Κίεβο. Δεν μπορεί να τους πείσει το Κίεβο».

Αμάν με αυτό το Αζόφ, πόσοι είναι πια και δεν μπορεί ολόκληρη η Ρωσία να τους κάνει καλά, αναρωτήθηκε ο Βαλασόπουλος.

Βαλασόπουλος: Είναι θέμα πώς το βλέπει ο καθένας. Μπαίνουν οι τύποι από τη Συρία, μπαίνουν οι Βάγκνερ, έχουν μπει οι Τσετσένοι, τι δουλειά έχουν οι Τσετσένοι;

Αυγερινός: Ανοιξε καμιά γεωγραφία, είναι ρωσική επαρχία η Τσετσενία, Ρώσοι στρατιώτες είναι.

Βαλασόπουλος: Υποτίθεται ότι στην Μαριούπολη είναι οι Αζόφ, δύο εβδομάδες δεν μπορεί να τους κάνει καλά ο ρωσικός στρατός; Την έχουν ισοπεδώσει.

Αυγερινός: Έπρεπε να την ισοπεδώσουν περισσότερο για να είναι ευχαριστημένος ο Παντελής... Όποιος θέλει να αμφισβητήσει στοιχεία του ρεπορτάζ μου με επιχειρήματα. Κάποιοι συνάδελφοι ενεπλάκησαν πολύ πρόσφατα. Παρακολουθώ τον εμφύλιο της Ουκρανίας από το 2014. Θα παρακαλέσω λίγο μεγαλύτερο σεβασμό για το τι γνωρίζει ο καθένας στο ρεπορτάζ. Καμία προσωπική κουβέντα για το ρεπορτάζ μου δεν θα ανεχτώ. Λέω ξεκάθαρα ότι η Σπάρτα είναι αριστερή οργάνωση και το Ντονιέτσκ αυτοανακηρύχθηκε σε λαϊκή δημοκρατία γιατί έχουν τις ρίζες τους στην σοβιετική εποχή.

Βαλασόπουλος: Το ότι λένε αυτοί ότι είναι αριστεροί, δεν λέει τίποτα.

Αυγερινός: Μπορείς να το αμφισβητήσεις Παντελή με επιχειρήματα; Ξέρεις ποιος είναι ο Μοτορόλα;

Κάπου εκεί έπεσαν οι τόνοι κι άλλαξε η κουβέντα, με τους παρουσιαστές της εκπομπής να πηγαίνουν σε διάλειμμα...

Να προσθέσω εγώ ένα στοιχείο. Να θυμίσω πως η συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας έγινε στο Στάλιγκραντ. Ποιός φασίστας θα μπορούσε να ξεχάσει το Στάλιγκραντ. Καλά τα λέω Παντελή Βαλασσόπουλε;

Γιώργος Χατζηδάκης

Φάρσα, χτυπημένη από μανία σκηνοθετισμού, αυτοκτόνησε

Νικολάι Έρτμαν : Ο Αυτόχειρας   Θέατρο ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ REX

 Μπορεί ν’ ακουστεί κάποιος να λέει, «ωχ, βαρέθηκα τη ζωή μου» η «θα προτιμούσα να πεθάνω», παρόμοιες κουβέντες μπορεί να είναι συνηθισμένοι στεναγμοί απογοήτευσης, απελπισίας και φτώχειας αλλά μερικοί απ’ αυτούς που τις ακούνε να τις θεωρήσουν και  επίσημες και συνειδητές προθέσεις αυτοκτονίας. Κι έτσι καλείται αυτόματα η θεατρική μούσα της παρεξήγησης, της παρανόησης και καταχαρούμενη βρίσκει το υφάδι να πλέξει τη φάρσα της. Στο άκουσμα μιας φράσης σαν αυτήν που ξεστομίζει κάποιος σαν τον Σεμιόν σε μια στιγμή απογοήτευσης, αυτού που βρίσκονται κοντά του, είτε η γυναίκα του είτε η πεθερά του, μπορεί και κάποιοι φίλοι και γείτονες να θεωρήσουν πως στ’ αλήθεια η απόφαση της αυτοκτονίας είναι οριστική. Αν κατάλαβα καλά αυτή που πρώτη την πίστεψε ήταν η κυρά του κι αυτή της έβαλε φόκο και η φήμη λαμπάδιασε όλοι την πόλη.

Οι πιο πολλοί βρήκαν στην πρόθεση του Σεμιόν να τερματίσει το βίο του ενδιαφέρουσα και βολική για  τα συμφέροντα τους κι έτσι άρχισε ατέλειωτο κουτσομπολιό όπου καθένας έλεγε την γνώμη του συμφωνούσε η διαφωνούσε, φιλοσοφούσε η σχολίαζε, σοκαρισμένος από μια τόσο αναπάντεχη και μοιραία απόφαση. Ωστόσο για να είμαι ειλικρινής μαζί σας πρέπει να σας ομολογήσω πως τα περισσότερα από όσα σας εξέθεσα πιο πάνω περισσότερο τα συμπέρανα παρά τα άκουσα. Κι αυτό μια νέα αντίληψη περί σκηνοθεσίας (Γιώργος Παπαγεωργίου) είναι να σβουρλίζεται ένας συρφετός από ηθοποιούς, ντυμένους αλλόκοτα και ατσούμπαλα, ένας πανζουρλισμός αλλόφρονας, σαν ένα ρεύμα ορμητικό όπως εκείνες οι μακρόσυρτες μασκαράτες του καρνάβαλου.

 Το χαρακτηριστικό ωστόσο αυτής της δαιμονιώδους παλάβρας είναι το ασύδοτο ξεφωνητό, κραυγών και στριγκλισμάτων που ενισχυμένες με φορητά μικρόφωνα σε κάθε ηθοποιό δημιουργούσε ένα απελπιστικό χάος που καμιά λέξη δεν έμενε ακέραιη για να βγάλει ο ταλαίπωρος θεατής ένα υποτυπώδες νόημα από το τι λέγεται. Κι αυτό γίνεται σ’ ένα θέατρο φτιαγμένο για να ακούγονται τα θεατρικά κείμενα με τον σεβασμό που τους αρμόζει. «Σαν βιολαντσέλο» είχε χαρακτηριστεί η φωνή εκείνης που το συγκεκριμένο το θέατρο μελετήθηκε και κατασκευάστηκε γι αυτήν και το θίασο της. Τι βλασφημία !

 Η κωμωδία, όπως και η εξαδέλφη της η φάρσα έχουν τους δικούς του κώδικες. Το τσίρκο, με το εξωφρενικό και παράταιρο πλήρωμα του διαθέτει έχει κι αυτό κώδικές που δεν γίνεται να συγκριθούν με αυτές του θεάτρου. Ο καρνάβαλος επίσης με τους μασκαρεμένους και της εξωφρενικές παράτες του υπάγεται σε άλλη κατηγορία. Αν οι σκηνοθετικές σου εμπνεύσεις σε οδηγήσουν να αναμίξεις για λόγους εντυπωσιασμού η επειδή το κείμενο που σού ‘ τυχε είναι μεν φάρσα αλλά με υποθερμία, η λύση δεν είναι να μεταγγίσεις ενέργεια από άλλο είδος γιατί έτσι συνθλίβεις το έργο σου, αυτό για το οποίο έχεις αναλάβει την ευθύνη να παρουσιάσεις και κυριολεκτικά το καπελώνεις με στοιχεία αλλότρια. Αν μάλιστα τα δάνεια στοιχεία διαθέτουν σκηνική δυναμική τότε καταδικάζεις την φάρσα σου σε ακόμα μεγαλύτερη αδράνεια. Όπερ και εγένετο. Κέρδισε το θέαμα και έχασε το θέατρο αφήνοντας στον θεατή την ενδυματολογική ετερόκλητη τερατοποίηση των ηθοποιών ως κυρίαρχη εντύπωση και πολύ λιγότερο το μοτίβο της φάρσας και την υποκριτική προσπάθεια των ηθοποιών να υπερασπιστούν το ρόλο τους.

Η ανυπόστατη φήμη πως ο αγαθός παρίας Σεμιόν έχει πάρει την απόφαση ν ΄αυτοκτονήσει δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την αυθεντικότητα της.. Την καθολική βεβαιότητα πως ο αγαθός συμπολίτης τους αποφάσισε με τα σωστά του να εγκαταλείψει τα καλά του επίγειου κόσμου έχει γίνει κοινή βεβαιότητα και ο καθένας από τη θέση του και την σχέση του με τον μέλλοντα αυτόχειρα δοκιμάζει τα συναισθήματα του η και τα συμφέροντα που θα θιγούν η θα ωφεληθούν κι ακόμα σε ποια φιλοσοφικά συμπεράσματα καταλήγει σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο. Κάθε αυτοκτονία έχει το κοινωνικό της αντίκτυπο. Αν περισσότερες λεπτομέρειες από τις αντιδράσεις των συμπολιτών του Σεμιόν μου διαφεύγουν είναι αποτελέσματα της ακουστικής σύγχυσης φωνών, οργάνων και μικροφώνων που μου δυσκόλεψαν μια πλήρους και συνεχή ακουστική επαφής με το κείμενο. Υπάρχει ωστόσο ακόμα μια αιτία της σύγχυσης για την οποία θα σας ενημερώσω λίγο παρακάτω.

Στη συνέχεια λοιπόν ο Σεμιόν κάτω από τη βεβαιότητα πως θα αυτοχειριασθεί και την πίεση που ασκεί πάνω του η ανυπομονησία του εγχειρήματος από τους θιασώτες συνυπολογιζόμενης και παρά την αντίδραση της απαρηγόρητης συζύγου, του αποφασίζει να προβεί στο απονενοημένο και να βρεθεί αυτοκτονημένος στο νεκροκρέβατο του με την ψιλή διαφορά πως ο ίδιος απολύτως αντίθετος αλλά για να μην πάει κόντρα το ρεύμα σκαρφίζεται να προσποιηθεί τον αυτόχειρα. Και ούτως και εγένετο.

Το επιθυμητό σασπένς εξασφαλίστηκε για τους τεθλιμμένους συμπολίτες που περιδιαβαίνουν τον νεκρό σχολιάζοντας τις αρετές του εκλιπόντος και οφέλη που καθένας αποκομίζει κατακρίνοντας η και φιλοσοφώντας για το ακατανόητο της εγκατάλειψης των απολαύσεων της ζωής αλλά η μακάβρια όσο και διάψευση των προσδοκιών του καθενός έρχεται απροσδόκητα μα την αποκάλυψη πως ο Σεμιόν δεν μετοίκησε αλλά βρίσκεται ανάμεσα τους ζωντανός, εξ ίσου καταφρονεμένος. Οι απογοητεύσεις των επενδυτών στην αυτοχειρία του Σεμιόν αυτονόητη. Μια ζωή θλιβερή δεν προσφέρεται σε κανένα επιχείρημα ενώ ένας θάνατος και πολιτικά και θρησκευτικά είναι χρήσιμος. Αυτό είναι το έργο του Έρτμαν προσπάθησε να δώσει μια ρεαλιστική εικόνα μιας εποχής αλλά ο φαρσική μεταμφίεση του δεν ξεγέλασε την εξουσία πολύ περισσότερο όταν το καθεστώς είναι μυγιάγγιχτο σε κριτικές κι έτσι το έργο έμεινε για χρόνια απαγορευμένο και ο συγγραφέας του στην εξορία.

Ένα πανομοιότυπο έργο ελληνικής κοπής κεντημένο πάνω στον ίδιο καμβά με τα ίδια τερτίπια και τα κλασικά γνωρίσματα της φάρσας σταδιοδρόμησε θριαμβευτικά στον καιρό των μπουλουκιών. Η ιστορία σαν κοπιαρισμένη από το ρωσικό έργο  με τον κεντρικό ήρωα να καμώνεται τον αυτοκτονημένο με τους συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς να εκδηλώνουν ελεύθερα τα αισθήματα τους για τον πεθαμένο και να τον στολίζουν μοιρολογώντας τον με κάθε παράπονο, κουσούρι, η κατηγορία ώσπου ο πεθαμένος από τα πολλά και υπερβολικά που του καταλόγιζαν ζωντανεύει ξαφνικά σκορπώντας τον τρόμο στους μοιρολογιστές αλλά και με την μπάττα που βγάζει από το φέρετρο του αρχίζει να κοπανάει τους τεθλιμμένους που τρέχουν που πατείς με πατώ σε να βγούν απ’ τη σκηνή για να γλυτώσουν τον ξυλοδαρμό και τις μπαταριές, «Ο Λάζαρος» ήταν ο τίτλος της δημοφιλέστατης εκείνης νούτικης κωμωδίας που κάθε φορά που έμπαινε στο πρόγραμμα παραστάσεων κάποιου μπουλουκιού το κοινό χαιρόταν χαρά μεγάλη.

Οι ηθοποιοί του «Αυτόχειρα», αποτελούν άριστες επιλογές του σκηνοθέτη με κορυφαίο τον πρωταγωνιστή, στο είδος του καρατερίστα, μπούφου κωμικού, είδος που σπανίζει στο θέατρο μας. Δυστυχώς τα πολλά τερτίπια της σκηνοθεσίας δεν άφησε ούτε τον καλλιτέχνη ούτε του θεατή να χαρούν την πλούσια Γκάμα του Μανώλη Μαυροματάκη. Το αναμενόμενο πήραμε από την Ναταλία Τσαλίκη ( πεθερά) και κάτι περισσότερο από την Αγορίτσα  Οικονόμου στον ρόλο της συζύγου. Ο Κώστας Μπερικόπουλος, ιδιαίτερος χαρακτήρας και παρουσία, ομοίως και ο Νίκος Καρδώνης, ( θυμηθείτε «Το Παλτό») στοιχείο πάντα θετικό όπου και τον συναντήσεις. Με την διατύπωση κανένας και καμία δεν υστέρησαν σ’ αυτό που τους ζητήθηκε καλύπτω την εντύπωση μου για όλους τους υπόλοιπους. Συνοψίζοντας ρόλοι και έργο οδηγήθηκαν εκτός θεάτρου προς τον εσφαλμένο δρόμο του ανούσιου θεάματος. Ετσι καταλήγοντας θεωρώ πως ο σκηνοθέτης μου στέρησε την χαρά αλλά και την ουσία το έργου.

Γιώργος Χατζηδάκης