Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ του Σοφοκλή στο θέατρο Κακογιάννη

Η τραγωδία Αντιγόνη του Σοφοκλή έχει κριθεί μέσα στους αιώνες και η μετάφραση του Γρυπάρη, στα ογδοντατόσα χρόνια που ακούγεται στις σκηνές των θεάτρων, έχει κι αυτή εκτιμηθεί για την αξία της. Κοντά δυο δεκαετίες δουλεύει σαν σκηνοθέτης ο ηθοποιός Άρης Μιχόπουλος και σ’ αυτό το διάστημα μας έδωσε δείγματα ευσυνείδητης και εμπνευσμένης επίδοσης. Δεν τίθεται συνεπώς ζήτημα έγκρισης πολύ περισσότερο που η τραγωδία και γενικώς το αρχαίο θέατρο είναι το μέγα ζητούμενο για την Εκπαίδευση. Τώρα που γίνεται λόγος για την ιθαγένεια των μεταναστών ακούγεται πολύ συχνά η ρήση του Ισοκράτη: "Και μάλλον Έλληνες καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας". Και αν για τους μετανάστες η «ημετέρα παιδεία» είναι η προϋπόθεση, προέχει να αναρωτηθούμε αν αυτήν την ημετέρα παιδεία εμείς την κατέχουμε και αν τα μεγάλα κείμενα των ελλήνων τραγικών μας δίνονται ευκαιρίες να τα γνωρίσουμε. Με ευαρέσκεια λοιπόν και προθυμία σπεύδω να εγκρίνω την Αντιγόνη που παρακολούθησα στο θέατρο του ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη. Η αναγνώριση της σημασίας έργου και της παράστασης ωστόσο δεν με αποτρέπουν να αναφερθώ και στα επιμέρους σημεία με την προσδοκία πως τα θετικά σχόλια θα ενθαρρύνουν και τα αρνητικά θα προβληματίσουν ώστε να επιτευχθούν ακόμα καλλίτερα αποτελέσματα στην πορεία των προσπαθειών του σκηνοθέτη, που έχει σταθερό προσανατολισμό προς την εκπαίδευση. Στη φόρμα του Χορού της τραγωδίας η άποψη της σκηνοθεσίας δεν πρέπει να διαλύει την παράδοση επειδή ακριβώς αποδέκτης είναι ο μαθητής. Η ρεαλιστική αντίληψη με τον Χορό εξατομικευμένο και κατά διαστήματα ολίγον ομαδοποιημένο, έρχεται σε αντίθεση με τον Διθύραμβο, τον Στησίχορο και την διαδικασία γέννησης της τραγωδίας, όπως διδάσκεται. Η άποψη φρονώ ότι πρέπει να έπεται. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει η ωριμότητα της ερμηνείας κάποιων νέων ηθοποιών της διανομής που ο θεατής διαπιστώνει πως βρίσκονται σε επίπεδα υψηλοτέρα από ομοτέχνους τους που χαίρουν φήμης και επιδαψιλεύσεων ποικίλων. Η Ισμήνη της Σταυρούλας Ντέμκα, για παράδειγμα και ο Αίμονας του Στέλιου Μαζιώτη αξίζει να εξαρθούν ιδιαίτερα. Ανάλογα και ο Τειρεσίας του Χρυσοβαλάντη Κωστόπουλου και η Αντιγόνη της Δανάης Καλοχώρα (παρόλο που έδειχνε πως η τόνοι της εκφοράς της δεν είχαν εξοικειωθεί με την ακουστική του χώρου και ο λόγος της έσβηνε μετά την πρώτη λέξη της φράσης). Όλοι οι άλλοι ηθοποιοί βρίσκονται σε κλίμακες πάνω απ’ το επίπεδο της απλής επάρκειας. Μουσική, χορογραφία, κοστούμια και σκηνικά βασικοί αυτουργοί της ευνοϊκής εντύπωσης.
Γιώργος Χατζηδάκης

Ι Λ Ι Α Δ Α σε σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη

Το 1994 είχα ανεβάσει το έπος του Απολλώνιου Ρόδιου «Αργοναυτικά» και κάλεσα την τότε Επιτροπή του ΥΠΠΑΙ να παρακολουθήσει την παράστασή μου για να την εγκρίνει για τα σχολεία. Σε μια απ’ τις θέσεις που κατέχουμε εμείς σήμερα, αγαπητοί συνάδελφοι, βρισκόταν τότε η Κάρμεν Ρουγγέρη…. Μετά από τόσα χρόνια ένα έπος και πάλι απασχολεί εμένα και κι αυτήν - βεβαίως και την επιτροπή - και το γεγονός θα είχε μόνο συναισθηματικό χαρακτήρα αν στο μεταξύ και εκείνη και ο υπογραφόμενος δεν είχαμε κατ’ επανάληψη ασχοληθεί με την θεατροποίηση επών κι αν αυτό δεν αποτελεί ένα τροχιοδεικτικό σημάδι για την θεματική των θιάσων που απευθύνονται στους μαθητές. Ναι μεν Πινόκιο και Χιονάτες και Χρυσοί πρίγκιπες και μάγισσες και δράκοι, τα μεγάλα έπη όμως είναι το μεγαλείο της ποίησης και αν θέλετε, από εθνική άποψη το απόσταγμα της φυλής και βασικό στοιχείο της αυτογνωσίας μας. Και σ’ αυτό το σημείο με την Κάρμεν Ρουγγέρη ιδεολογικά συμπορευόμαστε. Αυτά επί προσωπικού.
Δεν νομίζω πως χωράει οποιοσδήποτε δισταγμός η επιφύλαξη όταν έχουμε μπροστά στα μάτια μας το μεγαλύτερο πνευματικό επίτευγμα της ανθρωπότητας, την Ιλιάδα του Ομήρου. Εάν είχαμε μια πολιτική ηγεσία με τις πρέπουσες ευαισθησίες, την απαραίτητα συνειδητοποίηση και ανάλογη μόρφωση θα έπρεπε τέτοιες πρωτοβουλίες να προέρχονται και να καλύπτονται απ’ την Πολιτεία. Τώρα δι ημών η Πολιτεία καλείται να κρίνει το κατάλληλο η το ακατάλληλο αυτής της ιδιωτικής προσπάθειας.
Αξιοθαύμαστη είναι στην παράσταση που παρακολουθήσαμε, η προσήλωση της θεατρικής διασκευής στο ομηρικό κείμενο, στη ροή και την διάρθρωσή του. Την διασκευή ακολουθούσε πιστά και η σκηνοθεσία, προτείνοντας ένα θέαμα πλούσιο σε εναλλαγές, δυναμικά παραστατικό με εξαιρετικά καλοστημένες σκηνές συνόλου, μονομαχιών και συρράξεων. Με ευφάνταστες λύσεις και με τη χρήση ενός πλούσιου συστήματος πολυμέσων ο θεατής μεταφέρεται από την κορυφή του Ολύμπου στην Τροία, στο στρατόπεδο των Αχαιών η στο πεδίο της μάχης. Ακούσματα δημωδών τραγουδιών, αντηχήσεις με ευρεία σοδιά απ’ το μεσογειακό χώρο η μουσική και τα τραγούδια. Πιο εξειδικευμένη η χορογραφία τάσσεται στην υπηρεσία των αλλεπάλληλων μετακινήσεων κι αυτό παράγει ένα θέαμα συνεχών εντυπώσεων. Σκηνικά, κοστούμια, περικεφαλαίες, και λοιπά σκηνικά αντικείμενα με συνέπεια στην δημιουργία μιας συναρπαστικής ατμόσφαιρας. Όσο για τις βαθμίδες που θα πρέπει να εγκρίνουμε το έργο της Ιλιάδας δεν ξέρω ποια αξία θα μπορούσε να έχει η μαρτυρία της προσωπικής μου περίπτωσης. Ήμουν έξη η επτά χρόνων όταν ζωγράφιζα στα περιθώρια των σχολικών μου βιβλίων «Αχιλλέους», δηλαδή αρχαίους πολεμιστές να μάχονται, με περικεφαλαίες, ασπίδες και δόρατα, επηρεασμένος προφανώς από εικόνες σε βιβλία για τον τρωικό πόλεμο. Συνεπώς προτείνω την έγκριση της παράστασης αυτής για όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης.
Γιώργος Χατζηδάκης

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ στο θέατρο Βεάκη

Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ οι μικροί θεατές βρίσκονται μπροστά σε μια παράσταση πλούσιων εντυπώσεων με σημασία και νόημα. Η αλλοτρίωση της φυσικής ζωής από τα βιοτεχνολογικά επιτεύγματα, οι μεταλλάξεις και ο αποκλεισμός του ανθρώπου από μια ασφυκτική ψηφιακά περίσφιξη είναι ο θεματικός άξονας της κατά Σταμουλάκη Ραπουνζέλ. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι πως όλα αυτά και όσα άλλα κεντράρει η διασκευή του παραμυθιού των αδελφών Γκρίμ, είναι δοσμένα με σαφή θεατρικό τρόπο, καθαρά και εύληπτα απ’ τα παιδιά κάθε ηλικίας. Η θεατρική διασκευή και η σκηνοθεσία απέφυγαν κάθε περιττολογία, σκηνοθετισμούς η και ευκολίες και συναποτέλεσαν μια παράσταση άκρως ενδιαφέρουσα όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για θεατές κάθε ηλικίας. Τα μηνύματα επίσης για τα παιδιά που χάνονται καθώς και η συμβολή του «Χαμόγελου του παιδιού» είναι τεχνικότατα ενσωματωμένα στη σκηνική δράση και θα μπορούσε να αποτελεί υποδειγματικό πρότυπο σε κάθε παρόμοια προσπάθεια. Σημαντική η συμβολή του της συνυπάρχουσας προβολής του ευφυούς και ευρηματικού Video των Νίκου Δροσάκη και Γιώργου Κολιού. Η διασκευή, η μετάπλαση είναι πιο σωστό να πούμε, της Κέλλυς Σταμουλάκη είναι εξαιρετική, το ίδιο και η σκηνοθεσία του Γιάννη Βούρου, εκείνο όμως που προεξέχει στις εντυπώσεις του θεατή είναι το υψηλό υποκριτικό επίπεδο των ηθοποιών. Με κορυφαίο τον έμπειρο Στάθη Βούτο που παίζει τον Τέλειο, έναν παπαγάλο μεταλλαγμένο από ένα ψηφιακό προγραμματισμό , ακολούθως την έξοχη Νατάσσα Μαρματάκη που υποδύεται τη μάγισσα Φον Κλοπίδου και την Άννα Κολιφώτη στο ρόλο της Ραπουνζέλ. Ισάξιοι κάθε διάκρισης και οι Μαρία Λουκάκη, Στέλιος Πετράκης και Θοδωρής Πανάς. Η μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με τους τρεις ζωντανούς μουσικούς και η χορογραφία του Θοδωρή Πανά και τα πρωτότυπα κοστούμια της Σοφίας Κατσούρα πρόσφεραν θετικά στο καλό αποτέλεσμα μα και τεκμηρίωσαν την πεποίθηση πως το σύνολο αποτελεί μια ευσυνείδητη και φιλόδοξη παραγωγή που η Επιτροπή μας θα πρέπει να την έχει ως μονάδα μέτρησης ποιότητας . Γίνεται αντιληπτό απ’ τα διαλαμβανόμενα πως η γνώμη μου είναι θετικότατη και εγκρίνω την παράσταση «Αναζητώντας τη Ραπουνζέλ» για όλες τις βαθμίδες

ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΜΠΑΜΙΕΣ

Μειώνοντας λίγο τις απαιτήσεις και υπολογίζοντας στα θετικά κυρίως τη ζωηρή μουσική και τις ευχάριστες χορογραφίες, θεωρώ πως η παράσταση του έργου «Για μια χούφτα μπάμιες» μπορεί να πάρει έγκριση για την πρωτοβάθμια και μόνο γι αυτήν. Στα μειονεκτήματα κατατάσσω τα πολλά λογοπαίγνια στο κείμενο, δύσληπτα από τα παιδιά λόγω των πολλών άγνωστων λέξεων, με τις οποίες ο συγγραφέας σκαρώνει τα αστεία του. Τα λογοπαίγνια εξ άλλου έχουν αποβληθεί στην πράξη από το θέατρο ακόμα και όταν απευθύνεται σε ενήλικες ,ως μη δραστικά από σκηνής. Επίσης η Κοκκινοσκουφίτσα με το ρεαλιστικό πιστόλι και τις απανωτές μπαλωθιές, με το χορό και με το τραγούδι, ως άμυνα εναντίον της επιθετικότητας , γενικώς δεν είναι νομίζω ένα καλό κήρυγμα. Αυτή την παρατήρηση από εμένα που έχω πολλές φορές δηλώσει πως δεν νοιάζομαι για τα ηθικοπλαστικά μηνύματα των έργων. Κατά μια άλλη άποψη μπορούμε να δούμε τα τεχνάσματα των δυο κακών και πεινασμένων λύκων που εποφθαλμιούν να κατασπαράξουν το αθώο κατσικάκι , ως μια μεταφορά η αντιγραφή από τα αμερικάνικα κόμικς με κακούς λύκους που μεταμφιέζονται για εγκληματικούς πάντοτε σκοπούς (ληστείες κλπ). Στο μεγαλύτερο μέρος της διανομής οι ηθοποιοί απέδωσαν ικανοποιητικά. Η σκηνοθεσία με περιορισμένη ευρηματικότητα.
Γιώργος Χατζηδάκης

"Μαγικό Σχολείο" στο θέατρο οδού Παραμυθίας

Άτακτο, αλλοπρόσαλλο και ανερμάτιστο. Με τον όρο θέατρο για παιδιά, με βάση την εμπειρία μας και τη λογική μας - αλλά και την Εγκύκλιο,- καταλαβαίνουμε και εννοούμε μια θεατρική παράσταση με συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο. Ακόμα και αν προκύπτουν διαφορές και αποκλίσεις ανάμεσά μας μικρές η και μεγάλες, αποκλείεται νομίζω κανένας να δεχθεί ως παιδικό έργο και παιδική παράσταση το «θέαμα» που παρακολουθήσαμε στο θέατρο της οδού Παραμυθίας από τον θίασο "Ελληνικό Ψυχόδραμα". Ασύνδετο, ανερμάτιστο, ακατανόητο, αλλοπρόσαλλο, άρρυθμο, άτακτο και σαν κείμενο και Μπορούν να το χαρακτηρίσουν ένα σωρό όροι με την πρόταξη ψευτό-. Ψευτο-φιλοσοφικό, ψευτο-ποιητικό, ψευτο-υπαρξιακό, ψευτο-δραματικό, ψευτο-διασκεδαστικό- ψευτο-εγκεφαλικό, ψευτο-πρωτότυπο, ψευτο-παραδοξολογικό και εν τέλει ψευτο-θέατρο και ψευτο-παράσταση. Από πλευράς διδασκαλίας ρόλων και διεξαγωγής ακούγαμε τις μισές φράσεις και σταθερά χάναμε την τελευταία λέξη κάθε ατάκας και την τελευταία συλλαβή κάθε λέξης. Μερικοί ηθοποιοί μέτριοι και λίγοι ελαφρά άνω του μετρίου, όλοι όμως ακαθοδήγητοι στην εκφορά και στο συναίσθημα. Υποχρεούμαι να ξεχωρίσω την Άννα Ίριδα Αγαθονικιάδη που διέχεε προς την πλατεία χάρη και ευγενές σκηνικό ήθος. Πέρα απ’ αυτή την εξαίρεση, απορρίπτω αδίστακτα έργο και παράσταση διότι δεν προσφέρει τίποτα, μα τίποτα, στο παιδί κάθε ηλικίας,
Γιώργος Χατζηδάκης

ΤΟ ΒΕΛΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΓΩΝΕ στο Studio Μαυρομιχάλη

Ως μέλος της επιτροπής , για μια ακόμα φορά -όπως τόσες και τόσες στο παρελθόν - βρέθηκα μπροστά στο δίλημμα να νοθεύσω την κρίση μου παραγνωρίζοντας τις πολλές αδυναμίες της παράστασης που παρακολούθησα την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου στο θέατρο Studio Μαυρομιχάλη η να μείνω σταθερός στην κοινή απόφαση όλων των συναδέλφων να επιμείνουμε αταλάντευτοι στη διατήρηση μιας ποιοτικής στάθμης στις παραστάσεις που απευθύνονται σε μαθητές , έστω και αν λυπήσω και ζημιώσω φίλους, παλιούς συνεργάτες και ανθρώπους που ούτως η άλλως αποτελούν τον επαγγελματικό μου περιβάλλον. Με τον πρόλογο αυτό είναι αυτονόητη ποια στάθηκε η απόφασή μου, όπως και τις περισσότερες φορές στο παρελθόν έχει συμβεί. Η παράσταση του θιάσου «Πεφταστέρι» με το έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου «Το βέλος που δεν πληγώνει» εμπνέει πολλές και θεμελιώδεις αντιρρήσεις κάθε φύσης. Το έργο είναι αδόμητο, με χαλαρότητα και πλατειασμούς, ανακολουθίες και ασάφειες , πνιγμένο δε σε αφέλειες και απροσανατόλιστο. Κι ενώ χρειάζεται μια αποφασιστική και οργανωτική σκηνοθεσία για να βάλει σε λογαριασμό όλο αυτό το κατασκεύασμα και να του δώσει μια κατεύθυνση , ρυθμό και στόχο , εξαλείφοντας και συμπυκνώνοντας κάποιες περιττές η επουσιώδεις σκηνές η σκηνοθέτης παρέλαβε το κείμενο και έριξε τους ηθοποιούς στη σκηνή ακαθοδήγητους και ακυβέρνητους , αβασάνιστα και επιπόλαια φτιάχνοντας ένα αποτέλεσμα φτηνού καρναβαλιού. Μια σημείωση προς τους αυτουργούς της συγκεκριμένης παράστασης πρέπει να είναι πως τα παιδιά, ακόμα και της πιο μικρής ηλικίας, έχουν ανάγκη να προσλαμβάνουν ένα θέαμα με κάποια συγκρότηση, κάποιον λόγο με μια ποιότητα και το κυριότερο θέατρο ως τέχνη και όχι ως σαχλαμάρα. Σε ηλικίες μεγαλύτερες η ανάγκη μιας στοιχειώδους έστω πνευματικής επικοινωνίας είναι περισσότερο αναγκαία και σε υψηλότερη βαθμίδα η ιδεολογική μετάγγιση πρέπει νε είναι σαφής κι αν θέλει να περάσει, όπως με δυσκολία συμπέρανα, κάποιο αντιπολεμικό, ας πούμε μήνυμα ο δραματουργός το κάνει καθαρά και σταράτα και όχι με την ανάμιξη δράκων, βασιλιάδων και δε συμμαζεύεται. Κι αν ο κ. Μαυρογεωργίου, ο συγγραφέας του συγκεκριμένου πονήματος, μας πει πως ο δράκος είναι τάχα το πρόσχημα που η εξουσία μετέρχεται για να εξαπατά το λαό θα του παρατηρήσω πως αν ήθελε να τα βάλει όλα αυτά τα μηνύματα σ’ ένα έργο (και όχι μόνο αυτά αλλά και τριακόσια άλλα μπορεί ένας συγγραφέας να συμπεριλάβει σ’ ένα έργο του) αυτό θέλει ταλέντο, δουλειά και συγγραφικά κότσια και δεν επιτυγχάνεται με κείμενα προχειρογραμμένα και στο γόνατο, όπως αυτά που ακούσαμε. Θα αδικούσα τους ηθοποιούς αν τους έκρινα απ’ το αποτέλεσμα που είδα. Τους άξιζε καλύτερη τύχη. Ιδιαίτερα η Άννα Πορφύρη, που γνωρίζω τις υποκριτικές της ικανότητες, θεωρώ πως η συμμετοχή της την αδικεί. Δεν έχω να σημειώσω τίποτα για την εικαστική όψη της παράστασης παρά μόνο τρεις λέξεις κουρελαρία, φτήνια, κακογουστιά. Άσε πια τα τραγούδια και το συγχρονισμό με το play back… Ένα θέαμα με αδίστακτη απόρριψη για όλη την κλίμακα των τάξεων.

Ο ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗΣ στο θέατρο Ορφέας (Βουτσινάς)

Γραμμένος το 1932 ο Τρελαντώνης θα μπορούσε να είναι ένας πρόγονος του πασίγνωστου αμερικανού ( η μήπως άγγλου;) ήρωα των κόμικς και των κινηματογραφικών ταινιών Ντέννι του Τρομερού (dennis the menance , που πρωτοεμφανίζεται το 1951) μόνο που ο δικός μας συμβαίνει να είναι και ο ιδρυτής ενός σπουδαίου μουσείου, του Μουσείου Μπενάκη και βέβαια πρόσωπο ιστορικό, αδελφός της συγγραφέας του Πηνελόπης Δέλτα και το μόνο κοινό του με τον σκιτσογραφημένο αντίστοιχό του είναι οι διαολιές, σκανταλιές, αταξίες και οι αποκοτιές που προκαλούσαν φασαρίες, επεισόδια και νίλες. Ξέρουν τα σημερινά παιδιά τίποτα για το Μουσείο Μπενάκη και τον ιδρυτή του; Ξέρουν τίποτα για την Πηνελόπη Δέλτα και για τα άλλα της μυθιστορήματα, το «Παραμύθι χωρίς όνομα», «τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου», για «Τα μυστικά του βάλτου»; Ξέρουν μήπως τίποτα για την οικογένεια Μπενάκη ή για τις άλλες μεγάλες οικογένειες του αιγυπτιώτη Ελληνισμού; Τους έχει δοθεί η ευκαιρία να οσμιστούν έστω τη ζωή στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα ή της εποχής του μεσοπολέμου; Ατμόσφαιρα, συνήθειες, συμπεριφορές, ντυσίματα, τρόπους ανατροφής των παιδιών, αντίληψη ζωής και κοινωνίας; Δεν έχουν δυστυχώς παρόμοιες ευκαιρίες τα παιδιά σήμερα και ούτε το ρεπερτόριο του θεάτρου γι’ αυτά δεν έχει κάνει καμιά προσπάθεια να τους τις εξασφαλίσει. Στα οκτώ χρόνια που παρακολουθώ συστηματικά παιδικές παραστάσεις έχω πνιγεί ασφυκτικά σε παραμύθια, που πολλά αποφεύγω να τα χαρακτηρίσω, αναμασήματα ξενόφερτων κόμικς, παπαρδέλες οικολογικών κηρυγμάτων και κάποια άλλα απροσδιόριστα , νέας γραφής που «Θου κύριε φυλακήν το στόματί μου». Σπουδαία συνεπώς η επιλογή του μυθιστορήματος της Πηνελόπης Δέλτα για να μετατραπεί σε θεατρικό έργο για παιδιά. Ασυνήθιστα σημαντική πρωτοβουλία που της αξίζει έπαινος ιδιαίτερος. Αλλά τι θα ήταν αυτή η επιλογή αν δεν τύχαινε τόσο προσεκτικής, σοβαρής, υπεύθυνης και ευφάνταστης διασκευής για τη σκηνή; Με γνώση και ευαισθησία η Γλυκερία Καλαϊτζή κατέγινε να δώσει στο αφήγημα σκηνική υπόσταση και ως διασκευάστρια και ως σκηνοθέτης. Δεν ξέρω την ηλικία, ούτε την προέλευση η τις σπουδές της μα είδα με έκπληξη την εποχή πειστική, τους ηθοποιούς να παίζουν διατηρώντας το ήθος των παρελθόντων καιρών, τους ρυθμούς, την ποιότητα, την ατμόσφαιρα, όλα όσα ήταν απαραίτητα για να στηθεί μια ζωντανεμένη τοιχογραφία από στιγμιότυπα αληθινής ζωής. Η σκηνοθετική καθοδήγηση διέπλασε ρόλους και χαρακτήρες με διαφορετικά στοιχεία και τόνους για τον καθένα. Και οι ηθοποιοί, νέοι όλοι και άγνωστοι σε μένα (εκτός απ’ τον Θοδωρή Θεοδωρίδη - που οι ικανότητές του δεν με εξέπληξαν μιας και συνεργαστήκαμε το περασμένο καλοκαίρι) τέλεια αφομοιωτικοί, υπηρέτησαν το όραμα στην εντέλεια. Τους αναφέρω με τη σειρά του προγράμματος. Λάζαρος Βαρτάνης, Έφη Γούση, Τσαμπίκα Φεσάκη, Χρήστος Τζιώτας, Γιάννης Κλίνης, Αμάντα Σοφιανοπούλου, Αγγελική Μιχαλοπούλου, Αργυρώ Ανανιάδου, Λίζα Νεοχωρίτη, Αλέξανδρος Ζαφειριάδης και ο Θεόδωρος Θεοδωρίδης. Τα κοστούμια , (Ευαγγελία Κιρκινέ) τόσο απαραίτητο στοιχείο για την αναβίωση μιας εποχής, πολλά σχεδιασμένα με εξαιρετική συνέπεια και εκτελεσμένα με πλούτο που οι παραγωγοί παραστάσεων για παιδιά δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες απλοχεριές. Μεγάλος και καλός θίασος, σκηνοθεσία και διασκευή, σκηνικό, μουσική, χορογραφία και όλα όσα ανέφερα συνθέτουν ένα σύνολο που μόνο σε φιλόδοξες παραγωγές έχουμε συναντήσει
Γιώργος Χατζηδάκης
Υ.Γ. Η αναφορά του ονόματος της Βάσιας Παναγοπούλου ως καλλιτεχνική διευθύντρια είναι άραγε μόνο επιγραφική;