Στην κορυφή του θεατρικού πανθέου

Ευαγγελινή !

Στα διακόσια είκοσι χρόνια που διαρκεί ο νεοελληνικός θεατρικός βίος αναδείχθηκε ένα πάνθεο θεών και θεαινών που εγκαταστάθηκαν στη εθνική μας συνείδηση και αποτελεί ένα μυθικό υπόβαθρο της θεατρικής μας συνείδησης. Είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωτικά συντετμημένο το σημείωμα και χωράει μόνο το μεγαλύτερο των μυθικών προσώπων του θεατρικού μας θεολογίου. 
Την Ευαγγελία Παρασκευοπούλου. Την Ευαγγελινή. Την σπουδαιότερη θεατρίνα του θεάτρου μας όλων των εποχών. Αυτοδίδακτη όχι μόνο όσον αφορά την υποκριτική της μόρφωση αλλά και την στοιχειώδη. Ανάγνωση έμαθε διαβάζοντας τους ρόλους της. Τα μεγάλα πάθη των ηρωίδων της τα προσήγγισε αφ΄εαυτού της. Μόνη της ανέλυσε τους χαρακτήρες και τα έργα που έπαιξε. Υπήρξε ένα φαινόμενο πάθους, αυταπάρνησης, διονυσιακού μένους.

Μια απ' τις πιο γνωστές φωτογραφίες της 

Κανένας και καμία δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί της. Λένε πως οι εποχές άλλαξαν και στο πέρασμα τους άφησαν πίσω την Παρασκευοπούλου. Ίσως. Το μεγαλείο της όμως δεν ξεπεράστηκε ποτέ ούτε καμιά μεταγενέστερη το πλησίασε στο ελάχιστο. 
Ο ποιητής Αχιλλέας Παράσχος έγραψε γιαυτήν το παρακάτω ποίημα και τα απήγγειλε από τη σκηνή μετά την πρεμιέρα του έργου «Η κυρία με τις καμέλιες»

Άνθη εις τ´ άνθος της σκηνής σκορπίστε το μόνον,
όπερ μας φερ' εις εποχάς άλλων αρχαίων χρόνων
όπερ μυρώνει την ψυχήν, πτερώνει την καρδίαν
και διακόπτει την πεζήν του βίου μας πορείαν
Ρίψατε άνθη, ρίψατε μυρσίνην, ανεμώνην
εις την ηθοποιόν ημών την μίαν και την μόνην
σκορπίσατε καμέλιαις εμπρός της Καμελίας
και στέψατε το μέτωπον το πλήρες ευφυΐας
Ευαγγελία! και αυτό το όνομα της έτι
ευαγγελίζει την Σκηνήν κ´ εις άλλα    φέρει  έτη.