Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Κατακτήσαμε τα Ιμαλάια αλλά χάσαμε το έργο

Εθνικό Θέατρο – Θέατρο REX

Βίτολντ Γκόμπροβιτς – Οπερέτα.


Ο μαιτρ του εντυπωσιασμού, ο προφέσορας της φαντασμαγορίας, ο πρύτανης της θεαματικότητας κουκούλωσε τον συγγραφέα και το σπουδαίο κείμενο του για να κάνει τα δικά του, σπάταλα και εξοντωτικά. Με την ανευθυνότητα που "έριξε μαύρο" στην Γκόλφω, παραποίησε το εμβληματικό έργο του δραματικού ειδυλλίου και το αφαίμαξε χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς ούτε το πρόσχημα μιας ευσταθούς άποψης (που είτε της "Γκόλφως" ήταν το κείμενο, είτε του "Αγαπητικού της βοσκοπούλας", είτε της "Θυμιούλας της Γαλαξειδιώτισσας", ένα και το αυτό) έτσι και τώρα μας τσάκισε με αλλεπάλληλα καμώματα, εντυπωσιακές εμφανίσεις, ομαδικές παρατάξεις και σουρεαλιστικές παρελάσεις, με το μοτέρ του περιστροφικού να φέρνει βόλτα την κορυφή των Ιμαλαΐων, με τους ηθοποιούς να ορειβατούν εξαντλητικά και να τσουλάνε στις τσουλήθρες χαράδρες του υψηλού όρους. Ωστόσο θα είναι μεμψιμοιρία αν αρνηθούμε το εκθαμβωτικό φαίνεσθαι που χαρακτηρίζει τις σκηνές του, τα σύνολα ιδίως, τις θαυμαστές εισόδους και εξόδους, την ποικιλομορφία του στάσιμων και των παρελάσεων, των εμφανίσεων και των αποχωρήσεων που αλλά αυτά όμως είναι που εξουδετερώνουν το κείμενο με τα ανατρεπτικά, μηδενιστικά και αρνητικά του μηνύματα. Θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά, που λέει κι ο λαός.



Η σκηνοθεσία δεν προβάλλει την καταγγελία του πολυτελούς βίου , του υπερβολικού του ντυσίματος ως την παραμόρφωση, την θεοποίηση του περιττού αντίθετα το επιδεικνύει καμαρωτά. Δεν είδαμε να σαρκάζεται ο παραλογισμός της ενδυματολογίας στη διαδρομή της ιστορίας της ανθρωπότητας, οι ακρότητες που και σήμερα κυριαρχούν και υπολογίζονται σαν αξιολογική διαβάθμιση με τη μόδα να έχει αναδειχθεί σε ουσιώδη παράγοντα σπατάλης και αντιπαραγωγικότητας. Υπήρχε αναμφισβήτητα στις εμφανίσεις των προσώπων του έργου  μια εικαστική απόπειρα να διακωμωδηθούν και να στιγματιστούν αλλά η έγνοια του αισθητικού οράσθαι το υπονόμευε. Οι πιθηκόμορφοι με τα καλοραμμένα κοστούμια, τις μπέρτες και τα άλλα συμπληρώματα έμοιαζαν σαν ευρηματικές κούκλες βιτρίνας ενός φιρμάτου μεγαλομόδιστρου η σαν αριστοκράτες σε χορό μεταμφιεσμένων. Και στις απόπειρες να δειχτεί το στοιχείο της εξαθλίωσης το αποτέλεσμα ήταν να προκύπτει μια καλαίσθητη φιγούρα. Το χειρότερο ωστόσο ήταν η έλλειψη μέτρου, αναλογίας, ισορροπίας τόσο που ασήμαντα ευρήματα, τραγούδια, μουσικές, χοροκινητικά πηγαινέλα να καταλαμβάνουν μεγάλο χώρο και χρόνο στο θέαμα που διέλυε την όποια συνεκτικότητα, έννοια η συμπέρασμα προσπαθούσε να διακρίνει ο θεατής.


Δεν γνωρίζω προσωπικά τον σκηνοθέτη, ούτε έχω κάποια πληροφορία για την παιδεία του συμπεραίνω ωστόσο πως δεν έχει σε μεγάλη εκτίμηση το λογοτεχνικό και ιδεολογικό μέρος των έργων, των κειμένων με τα οποία καταπιάνεται. Δεν τον απασχολεί ούτε το είδος, ούτε η καταγωγή, ούτε η μορφή, ούτε η όποια ιδεολογία υποκίνησε τον συγγραφέα να γράψει το έργο και ποια πρόθεση είχε να τα μεταδώσει. Είναι βέβαιο πως σε κάθε περίπτωση θα υπάρχουν κάποιοι ειδικοί που του προτείνουν μια δραματουργική επιταγή που δεν πρέπει να παραβιαστεί η τουλάχιστον να μην τσαλαπατηθεί. Στο πρόγραμμα της παράστασης δημοσιεύεται ένα πολύ αναλυτικό κείμενο από τον μεταφραστή το έργου, σημείωμα που περιγράφει την ιδεολογική περιπέτεια του έργου, τις φάσεις που πέρασε και όποια γεγονότα αφομοίωσε μέχρι να πάρει την μορφή που ο συγγραφέας θεώρησε τελική. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ανέκοψαν η επηρέασαν τον Νίκο Καραθάνο από την φόρα να κάνει το πάρτι που είχε στο μυαλό του με το αποτέλεσμα κανένας, μα κανένας θεατής, αν δεν ήξερε το έργο να μην μπορεί να καταλάβει έστω και το παραμικρό. Όπως έγινε εξ άλλου και πολυσυζητημένη Γκόλφω που λεγόταν το κείμενο του Περεσιάδη ενώ γίνονταν άλλα αντ’ άλλων. Κι εδώ χωράει ένα σοβαρό ερώτημα, σοβαρό και επιτακτικό να απαντηθεί. Ποιος ο λόγος και ποια η αξία των επιλογών του ρεπερτορίου από τους εντεταλμένους ειδικούς επιστήμονες, εισηγητές δραματολογίου που διατηρεί το Εθνικό Θέατρο, όταν ο σκηνοθέτης που επιλέγεται από μια επιτροπή για να μεταβάλει σε παράσταση το μελετημένο ρεπερτόριο, για κάποιους «διαστροφικούς» σκηνοθετικά λόγους, καταργεί κυριολεκτικά την επιλογή των ειδικών. Προηγήθηκε το ανάλογο φαινόμενο με τους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι.

Ένα σύνολο καλών και κάλλιστων ηθοποιών απασχολήθηκαν με την παράσταση του Καραθάνου που δεν τολμώ να την αναφέρω ως την Οπερέτα του Γκόμπροβιτς. Ο κριτικός  προσπαθεί να ξεχωρίσει μια ερμηνεία, η έστω μια στιγμή, ένα γύρισμα μιας ατάκας, μια υποκριτική αναλαμπή της Λυδίας Φωτοπούλου, του Κώστα Μπερικόπουλου, της Εύης Σαουλίδου, της Ευαγγελίας Καρακατσάνη, του Άγγελου Τριανταφύλλου, του Μιχάλη Σαράντη, της Γαλήνης Χατζημιχάλη, του ίδιου του Καραθάνου, μάταιος κόπος. Παρουσίες σε σύσφιξη, ατακούλες απρόσωπες, μονόλογοι με υστερία και ακύμαντοι. Μοναδικές εξαιρέσεις το ανεξήγητα σπαστικό παίξιμο, με τα παραπληγικά συμπτώματα (με σατυρική θηλυπρέπεια;) του Χάρη Φραγκούλη. Ακόμα και σε τέτοιου είδους έργα, του παραλόγου και της αλληγορίας, του εξωπραγματικού, ο ηθοποιός έχει χρέος, λόγο, αξία και ανάγκη συμμετοχής. Αυτό που έκανε ο σκηνοθέτης ήταν να έχει την τύχη μιας εκλεκτής διανομής και να μην αξιοποιήσει κανέναν ηθοποιό αλλά να καταργήσει στην ουσία καθέναν σ’ ένα καρναβαλίστικο συρφετό και σε μεμονωμένες διαστρεβλώσεις. Παρ’ όλα αυτά οι  αγαπημένοι ξεχωριστοί τόνοι των γνώριμων φωνών, οι διακριτές αναγνωρίσιμες παρουσίες, οι αξιαγάπητες φιγούρες και οι αβρές, όμορφες, χαρακτηριστικές και χαριτωμένες συμμετοχές έστω και φευγαλέα πρόλαβαν να μας προσφερθούν. Η μουσική σε μικρότερες δόσεις έντασης και διάρκειας δεν θα μας ενοχλούσε και θα προλαβαίναμε να την απολαύσουμε, τα τραγούδια ωραία και εντυπωσιακά, σπουδαίος  ο μάγιστρος των πλούσιων φωτιστικών υποβολών, του αξίζει ιδιαίτερη αναφορά, Νίκος Βλασόπουλος ονόματι.




Φυσικά η παράσταση σφραγίζεται και αξιώνεται ως εικαστικό επίτευγμα πάνω απ’ όλα με το καταπληκτικό σκηνικό και τα ευφάνταστα κοστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου. Για φανταστείτε αυτήν την παράσταση με την παρανόηση και την ανεπάρκεια σκηνοθετικής ευθύνης και κατανόησης που την διακρίνει να μην είχε και την στήριξη ενός ταλαντούχου φωτιστή και μιας χαρισματικής σκηνογράφου;

Αλήθεια η περίφημη εμφάνιση της γυμνής κόρης, σαν η επανάσταση που βγάζει από πάνω της κάθε ενδυματολογική συμβατικότητα, το κάθε ρούχο που έντυσε τις κοινωνίες της και χαρακτήρισε τις τάξεις της, το  χαρακτήρα και τα διακριτικά των εξουσιών που οδήγησαν μέσα στο χρόνο την ανθρωπότητα εδώ που στέκεται σήμερα, τι απέγινε; Παρέμειναν μόνο οι κραυγές, ως συνθήματα χωρίς την αποκαλυπτική σκηνή της απόλυτης απελευθέρωσης από την υποκρισία του ρούχου; Ας μη τα λεπτολογούμε. Δεν έχουν τελειωμό οι παρανοήσεις – γιατί να μην πούμε προδοσίες; - του έργου.

Γιώργος Χατζηδάκης



Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Μια τάξη εκτός τόπου και χρόνου

Εθνικό Θέατρο                                                                                                                                 
Ταντέους Σλομποτζιάνεκ – Η Τάξη μας




Μια σχολική τάξη η αφετηρία ενός έπους. Μια επική διεξαγωγή ξεκινάει από το ειδυλλιακό στιγμιότυπα μιας ανέμελης ημέρας με την αρμονική συνύπαρξη μιας ομάδας συμμαθητών που δείχνει ομοούσια και ομόφρονη. Σε κάθε κυματισμό της ιστορικής ισορροπίας από κείνη την ώρα και πέρα, σα συνέπεια και με την ευκαιρία κάθε διαταραχής όλα ανατρέπονται, διαφοροποιούνται.  Αποκαλύπτονται όσα ελλόχευαν κουρνιασμένα στα υπόρροια του καθενός. Πυρηνικό το ζήτημα των Εβραίων, που στην Πολωνία που διαδραματίζεται το έργο έχει και διαστάσεις και οξύτητα και ευαισθησία και παρελθόν. Ο αντισημιτισμός στον μεγάλο πόλεμο ωστόσο είναι θέμα εξαντλημένο και η δραματουργία όπως και η σεναριογραφία το έχει κατά κόρον εκμεταλλευθεί. Η προκατάληψη κατά των Εβραίων κλιμακώθηκε σαν μέσα σε κύκλους σπειροειδών ελατηρίων καλύπτοντας όλη την Ευρώπη πολύ νωρίτερα απ’ τους μέσους αιώνες και σ’ όλο αυτό το διάστημα υποκίνησε οξύτητες και εκφάνσεις ακραίων ενεργειών σε διάφορες χώρες θρέφοντας έναν φανατισμό συχνά ανεξέλεγκτο. 
Στην Πολωνία ο αντισημιτισμός ήταν πάντα ένα ηφαίστειο με παροδικές εκρήξεις. Με την εισβολή του ναζισμού στη χώρα οι θερμόαιμοι και φανατικοί ένιωσαν το μίσος τους να αναζωπυρώνεται και οι ευκαιρίες δεν τους έλειψαν να ξεσπάσουν κι όταν οι σοβιετικοί έδιωξαν τους Γερμανούς τα μένεα ξαναπήραν τη θέση τους. Ωστόσο νομίζω πως μικραίνουμε την αξία του έργου αν το κρατήσουμε στα όρια των πολωνικών περιστατικών. Αν αποκλειστούμε στο πρόβλημα των Εβραίων. Αν κεντράρουμε την συμπεριφορά, τη στάση, τα πάθη, τις αγριότητες στα ντοκουμέντα των θηριωδιών που σκεπάζουν οι ομαδικοί τάφοι των πολωνικών περιοχών που μεταπολεμικά αποκαλύφθηκαν. Ο συγγραφέας δεν νομίζω πως περιορίστηκε σε ένα έργο καταγγελία, σ΄ ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ αποκαλύψεων. Ούτε ασφαλώς αρκέστηκε στο να μας περιγράψει τα σκοτεινά πάθη που βρήκαν τις ευκαιρίες να αναδυθούν απ τα υποστρώματα που ελλόχευαν καταπιεσμένα στους ψυχισμούς των συμμαθητών εκείνης της προπολεμικής τάξης.

Το έργο του Ταντέους Σλομποτζιάνεκ έχει ένα εύρος μεγαλύτερο απ’ τα πολωνικά σύνορα, εκτενέστερο από τα γεγονότα και τα φρικώδη που περιγράφει και βαθύτερο από το χρονικό διάστημα  που ξετυλίγεται ο βίος των προσώπων του και βέβαια δεν περιορίζεται στα περιθώρια που 20ου αιώνα. Ο αντισημιτισμός που βρισκόταν εγκαταστημένος στην Πολωνία δεν υπήρξε το μόνο είδος θρησκευτικού και φυλετικού φανατισμού κι ούτε εκεί ήταν η μοναδική του μονιά. Τα φαινόμενα εθνικισμού, οι εμμονές της φυλετικής υπεροχής, η αντίληψη για την κατωτερότητα της γυναίκας, η θρησκοληψίες και οι οξείς φανατισμοί, οι αντιθέσεις και τα μίση των ταξικών διαφορών και φυσικά οι ανισότητες στις διαφορετικές κουλτούρες και κατ’ επέκταση στις ηθικές αντιλήψεις, δεν χαρακτηρίζουν μόνο μια σχολική τάξη, ενός μόνο σχολείου, μιας μόνο χώρας, μιας συγκεκριμένης εποχής, ενός ορισμένου αιώνα. Αν στρέψουμε τα μάτια μας σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης την ίδια αυτή εποχή στην τέταρτη δεκαετία του αυτού αιώνα  θα βρίσκαμε πολλές παρόμοιες τάξεις μαθητών με τα ίδια πάνω κάτω χαρακτηριστικά, όπου τα ίδια η ανάλογα άτομα  θα εκδήλωναν τις ίδιες η και χειρότερες συμπεριφορές. Και για να μην απομακρυνθούμε από το δικό μας χώρο, εδώ την ίδια εποχή, θα συναντήσουμε ίδιες σχολικές τάξεις με αγριότερα φαινόμενα που δεν τα έθρεψε βέβαια ο αντισημιτισμός, ήταν όμως  χειρότερα και θηριωδέστερα σε αποτέλεσμα αφού πυροδοτήθηκε ένας αιματηρός εμφύλιος με αχαλίνωτες κτηνωδίες που ακόμα αιμορραγούν η διχάζουν. 

Τα ίδια θα αντικρίσουμε και σε τάξεις άλλων χωρών και στην ανατολική Ευρώπη και στην κεντρική και ασφαλώς στα Βαλκάνια με ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα. Τα ίδια θα αναγνωρίσουμε αν αφήσουμε τη σκέψη μας να περάσει πάνω από πολλούς αιώνες και διασχίσει μήκη και πλάτη του γνωστικού μας πεδίου. Ο Ταντέους λοιπόν δεν έγραψε ένα έργο ανώδυνο και ηθογραφημένο όπως, ας πούμε ο Θόρντον Ουάιλντερ την γραφική «Μικρή μας πόλη». Ούτε μας παρουσιάζει τη ζωή, τις πράξεις και το θάνατο, την επιβίωση και εξέλιξη των συμμαθητών μιας τάξης καθώς διέρχονται μέσα απ’ τα θυελλώδη ρεύματα της ιστορίας, τα γεγονότα και τις επιρροές της, τα πάθη, τους τρόμους και τις μεθοδεύσεις που μετήλθε ο καθένας τους. Και δεν μας χρειάζεται μεγάλη οξυδέρκεια για να τους ταυτίσουμε με πολλαπλές αντιστοιχίες.

Μην ξεγελαστούμε λοιπόν πως το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει στην Κεντρική του Σκηνή ένα θεατρικό χρονικό με ιστορικά περιστατικά, πρόσωπα καλά και κακά, ηθικά και ανήθικα με ενδιαφέρουσα πλοκή και εξέλιξη και ουδέν έτερον. Αν δούμε το έργο έτσι θα έχουμε αδικήσει τον εαυτό μας, τον συγγραφέα, τον σκηνοθέτη και όλους τους ηθοποιούς που  έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για να αναδείξουν τις διαστάσεις του. Αποστόμωσε ο Ταντέους Σλομποτζιάνεκ αυτούς που ανησυχούσαμε πως η σύγχρονη δραματουργία σιωπά, αδρανεί, αδιαφορεί, κοιμάται.  Ιδού λοιπόν ένα θεατρικό που δεν αρκείται να είναι μόνο ένα θεατρικό έργο, αλλά διεκδικεί την υψηλή διάσταση του έπους. Ένα πόνημα ατέρμονο, χωρίς χρονικό πλαίσιο, αφού δεν διακρίνεται η αρχή του και ως σήμερα εξακολουθούμε να βιώνουμε τη διάρκεια του, με αποκλειστικό επίκεντρο τον άνθρωπο, τα ένστικτα, τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις του, τους φόβους και την συγκρουσιακή του φύση. Είμαι βέβαιος πως ο Τάκης Τζαμαργιάς που το σκηνοθέτησε κατανόησε πως δεν είναι απλώς ένα έργο με καινούργια γραφή, σχεδόν σεναριακή, με εικόνες και επεισόδια,  με έξυπνες μετακινήσεις σε χρόνους και χώρους, με αναδρομές και παλινωδίες. Διέκρινε τα επίπεδα του και το ακολούθησε χωρίς παρεκτροπή. Έπιασε πως ο κατάλογος των ονομάτων που αναφέρονται στο τέλος επισημαίνοντας την διάρκεια στο ακαθόριστο μέλλον,  δεν διαιωνίζει τη εβραϊκή ράτσα αλλά την ανθεκτικότητα του διωκόμενου ανθρώπου.


Ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να προσφέρει μεγαλύτερη υπηρεσία σ’ ένα έργο και ιδίως σ’ ένα έργο σαν αυτό, στον ηθοποιό και κυρίως στον θεατή αν κάνει τις κλειδώσεις το θεατρικού κειμένου να λειτουργήσουν με ευκολία, στους σωστούς χρόνους, αν ρεγουλάρει τις αμεσότητες και τις μεταφορές, αν γνοιαστεί για την κίνηση ολόκληρου του θιάσου ώστε να δίνεται η αίσθηση πως το περιβάλλον αναδεύεται, ανασαίνει και συνυπάρχει και αν κοντρολάρει τις εντάσεις στις δυνάμεις που η κάθε σκηνή απαιτεί. Οι ρεαλιστικές σκηνές δεν φιλτραρίστηκαν αλλά βρήκαν τρόπο να δειχτούν με επιδεικτική θεατρικότητα, αυτό που εννοούμε «γκροτέσκο», σε υπερβολή που να υπερβαίνει το ρεαλισμό. Σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα, που μια κριτική δεν γίνεται να τα συμπεριλάβει έστω και αν ο κριτικός τα παρατήρησε, ο Τάκης Τζαμαργιάς πέτυχε απόλυτα στήνοντας αποτελεσματικά μια πολύ προχωρημένη ως υποκριτική καθοδήγηση, ως φόρμα και ως θεατρικό ήθος, μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παράσταση, χωρίς να καταφύγει σε καμιά παρεκτροπή απ αυτές που κάποιοι ατάλαντοι σκηνοθέτες από αμηχανία και στειρότητα φαντασίας καταφεύγουν μήπως και ξεγελάσουν τους μωρόπιστους. Εδώ βρίσκω την ευκαιρία να σημειώσω με προφεσόρικο θάρρος μια παράσταση υποδειγματική για τους σκηνοθέτες, τους κριτικούς, τους θεατρολόγους  και τους θεατές που αναζητώντας νέες σκηνικές γραφές βυθίζονται στη σύγχυση και αποπροσανατόλιστοι αποπροσανατολίζουν. Ευτυχώς ο πολικός αστέρας διακρίνεται σταθερά στον ορίζοντα του θεάτρου και η σωστή πορεία θα βρίσκεται πάντα, όπως συμβαίνει επί τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα,



Τι να πεις για τους ηθοποιούς; Για αυτούς τους ηθοποιούς τι να πεις; Μια ομάδα εκλεκτών ανέλαβε να ερμηνεύσει τους ρόλους του πολωνέζικου αυτού ιδιαίτερου έργου. Μια ομάδα με κοινό γνώρισμα την υποκριτική νόηση. Ίσως σε κάποιες λίγες περιπτώσεις η διανομή να μην ήταν πάντα ταιριαστή με τους ρόλους, ίσως η ενέργεια όλων να μην βρισκόταν στα ίδια θερμομετρικά επίπεδα, ίσως τα κρεσέντα να ήταν αλλουνού εντονότερα και και σ’ άλλον να φαίνονταν ηπιότερα, κανένας όμως δεν υστέρησε ούτε σε τεχνική, ούτε σε αίσθημα, ούτε σε ευστροφία και αμεσότητα, ούτε σε κίνηση και στάση. Ούτε στο τραγούδι. Εδώ να τονίσουμε πόσο ευρηματική είναι η προσθήκη των εμβόλιμων τραγουδιών που ανάλογα με το κλίμα της πορείας του έργου, συμφωνούσε και η μουσική σύνθεση. Ερχόταν στην κατάλληλη στιγμή να δώσει μια ανάσα αισιοδοξίας. Όσο για τους σκοπούς και τις μελωδίες απ’ τα καλύτερα, τα πιο ευχάριστα που έχω ακούσει σε θεατρική παράσταση. Δημήτρης Χαραμής ο συνθέτης και Σωτήρης Τριβιζάς ο ποιητής των πολύ καλών στίχων. Η σκηνογραφία με τις μουχλιασμένες φορμάικες τις πλάτες των καθισμάτων συμβολίζοντας οπωσδήποτε μια σήψη και τα θρανία που μετατρέπονταν σε τάφους δεν νομίζω πως πρόσθεσαν, μάλλον αφαίρεσαν κάτι περισσότερο στην αξία της παράστασης. Οι ηθοποιοί με τη σειρά του προγράμματος Βασίλης Μαγουλιώτης, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Θέμις Πάνου, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Καίτη Κωνσταντίνου,  Άλκης Παναγιωτίδης, Γιάννης Νταλιάνης, Ράνια Οικονομίδου, Κώστας Γαλανάκης και ο Γιώργος Σχοινάς, ένας εξαιρετικός ακορντεονίστας.


Γιώργος Χατζηδάκης