Ομάδα Deconstr Action
Play Gatz
Booz Coperativa
-Είναι θεμιτή η αναζήτηση και η πρόταση ενός τρόπου διαφορετικής σκηνικής αφηγηματικότητας;
-Είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά και αναγκαία αφού όλοι αναγνωρίζουμε πως το θεατρικό μας οικοδόμημα, που παραμένει αναλλοίωτο στις δομές του από τον 18ο αιώνα, τείνει να μεταβληθεί σε απολίθωμα και χρειάζεται οπωσδήποτε μια ανανέωση.
-Έχω λοιπόν να προτείνω έναν νέο τρόπο, μια νέα αντίληψη παραστασιακής διεξαγωγής και μάλιστα εφαρμοσμένη σ’ ένα κείμενο καταστάσεων, χαρακτήρων, μεταπτώσεων συναισθηματικών, με ήρωες ψυχογραφημένους, με σασπένς, με συγκρούσεις, δηλαδή με το στοιχείο του αγώνα, που να μπαινοβγαίνει απ’ το ρομαντισμό στο ρεαλισμό και τανάπαλιν και το κυριότερο να μην έχει δραματουργική δόμηση. Ιδού αυτό!
Και ο Γιάννης Αποσκίτης με την ομάδα του μας προτείνει την παράσταση που παίζεται στο Booz Coperativa.
Οι πρωτοβουλίες της σκηνοθεσίας δικαιώνονται από την δεδηλωμένη της ανανεωτικής πρότασης και μ’ αυτή την προϋπόθεση εξετάζεται. Και εφ’ όσον είναι έτσι πρέπει κατ’ αρχήν να απαντηθεί αν τα όσα παρακολουθήσαμε έχουν την εγκυρότητα μιας σαφούς και ολοκληρωμένης πρότασης και η απάντηση σ’ αυτό είναι κατηγορηματικά καταφατική. Συζητείται ωστόσο αν το θέατρο, η αναζήτηση της αναλλακτικής μορφής μπορεί να στηριχθεί στα ευφάνταστα επινοήματα, στην αναδιάταξη της αφηγηματικής συγκρότησης που επιχειρήθηκε, στην εναλλασσόμενη κατανομή των ρόλων που περνούσαν από ηθοποιό σε ηθοποιό, στον πλούτο των σκηνικών εφευρημάτων (εφευρημάτων πραγματικά έξυπνων και αισθητικών τις περισσότερες φορές) και στους ποικίλους αιφνιδιασμούς που επιφυλάσσονται στον θεατή. Όλα αυτά συνθέτουν ένα θέαμα οπωσδήποτε εντυπωσιακό και συντηρούν την εγρήγορση, συγχέουν όμως, σαστίζουν, μπερδεύουν και δυσχεραίνουν το ξετύλιγμα της υπόθεσης. Όχι πάντα αλλά σε πολλά σημεία.
Το κυριότερο ωστόσο είναι πως το «σύστημα» εγκαταλείπεται όταν η εξέλιξη φθάνει στο σημείο που θα λέγαμε «καπιτάλε» σκηνή. Εκεί όπου οι δυο ήρωες συγκρούονται διεκδικώντας τη γυναίκα. Η σκηνή αυτή, κραυγάζοντας τον θρίαμβο του θεάτρου έναντι όλων των νοθευτικών συσωρρεύσεων, αποκλείει κάθε παρέμβαση. Δεν επιτρέπει καμιά μετάβαση προσώπων, ούτε κανένα παρεμβατικό επινόημα. Δεν «σηκώνει», και άριστα έπραξε ο σκηνοθέτης που το σεβάστηκε έστω κι αν αυτό είναι μια ομολογία πως η πρότασή του μπορεί να εφαρμόζεται σ΄ έναν κορμό, ανακρούει πρύμναν όμως όταν κινδυνεύει να πλήξει το έργο στην καρδιά του. Οι ηθοποιοί υπηρέτησαν την άποψη με αφοσίωση. Ξεχώρισα την Μαρία Χαμαράκη για την σκηνική της ενέργεια και ενέργεια, επίσης την Νικολίτσα Ντρίζη για ένα ιδιαίτερο ήθος που εκπέμπει. Βρήκα την Κύνθια Πλαγιανού με υποκριτική ωριμότητα κι έναν πολύ ταιριαστό αισθησιασμό. Την Σεραφίνα Σιδέρη δεν την ξεχώρισα γιατί την έχω ξεχωρίσει σε πολλά πριν από χρόνια, ωστόσο πέρα απ’ την τοιαύτη επιδαψίλευση οι σύντομες συμμετοχές της ως ένα απ’ τα πρόσωπα του Γκάσμπυ ήταν καίριες και η αφήγηση της, ωραία ηχοχρωματισμένη και ζωντανή. Ο Μάνος Χαμαράκης και ο Διαμαντής Διαμαντάκος επαρκέστατοι στην πολυποίκιλη συμμετοχή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου